Een kleine steiger, half vergaan
ik kan er nog maar net op staan
wankelt onder mijn stads gewicht
biedt me een gratis fraai ansicht
vissen komen boven, adem halen
de libellen zijn hier bovenmaats
zes meeuwen vechten om vijf palen
de laatste kiest een waterplaats
een bootgolf breekt haar kalme deinen
‘Terra Nova’ lees ik in krullenlijnen
een vaarschip schuift langs kademuur
met een wonderwezen aan het stuur
wat zij daar doet, niet te geloven
schelvissen vallen van mijn ogen
daar staat ze, zonder bijgedachten
wat kan je nog meer verwachten?
misschien achteruit inparkeren..
ze stuurt zelf, zonder mankeren
zoals ze dat doet, die blonde
nieuwe gronden, nieuwe gronden!