Ik lees graag brievenboeken. Ik schrijf ook graag brieven. Maar er gaat niets boven het ontvangen van een bijzondere brief. Wim Backx schrijft recensies in de vorm van een brief aan de auteur. Zijn leeservaring wordt er goed in duidelijk, interessant om te lezen. Vorige maand ontving ik ook een brief van hem. Hieronder twee citaten en natuurlijk hier de link naar zijn hele brief. Enjoy!
Beste Xander,
Het licht dooit. Dat moest een vergissing zijn, dacht ik. Een zetfoutje. Het licht dooft, dat moest het zijn. Toch? Dat er een fout zou zitten in de titel van uw boek leek mij bijna onmogelijk. Dat kon gewoonweg niet. Toch had ik die gedachte elke keer weer. Elke keer dat ik naar uw boek keek. Die gekke gedachte had mij van uw boek kunnen wegduwen. Toch was dat niet wat gebeurde. Het omgekeerde gebeurde. Die gekke gedachte dreef mij naar uw boek. Omdat ik nieuwsgierig was. Omdat ik wou begrijpen wat er zou gebeuren als het licht dooit. Omdat ik die gekke gedachte eindelijk zou kunnen uitgommen. Ik ging lezen.
[…]
Deik wordt geconfronteerd met het verleden. Met verloren vrienden. Met verloren vriendinnen. De levenspuzzel met alle losse stukjes wordt opnieuw gelegd. Plots lijkt alles in elkaar te vallen. Plots lijkt iedereen zijn plek te vinden. Eindelijk. Pas nu worden de woorden gezegd die eerder hadden gezegd moeten worden. Zonder verhuld te zijn. Zonder verborgen te zijn. Indien uw boek een sprookje was, zou u kunnen eindigen met die wereldberoemde en door iedereen gekende woorden: ze leefden nog lang en gelukkig. Uw boek is evenwel geen sprookje. Die woorden zal u niet gebruiken. U kiest voor een open einde. Een open einde waarin ik geluk lees. Puur geluk. Ik kan het verkeerd hebben. Dat kan best. Maar toch vul ik zo dat open einde in. Omdat Deik daar eindelijk recht op heeft.